Marten en Gerben werken al 9 jaar samen. De samenwerking is overhaast tot stand gekomen, na het plotselinge overlijden van vader. Op dat moment zat Marten al met vader in de maatschap, Gerben was nog student en over zijn positie was niets geregeld. Ze spraken af samen in maatschap verder te gaan, maar een contract werd er niet opgesteld.
Een goede voorbereiding was er dus niet en ook de bezielende leiding van vader werd node gemist. De ideeën over de bedrijfsvoering kwamen in grote lijnen overeen, maar de verschillen op detail niveau leken steeds groter te worden. Of kwam dat door de beleidsmatige onzekerheid en het politieke getreuzel??
Enig moment en nogal plotseling heeft Marten gezegd “ik wil de samenwerking beëindigen, ik kan dit niet volhouden, ik word er helemaal gek van”. Gerben is met stomheid geslagen en reageert boos “dat kun je niet maken”.
Een mediator wordt ingeschakeld en tijdens de gesprekken maakt Marten duidelijk wat hem dwars zit. Hij zou graag goed met zijn jongere broer willen samenwerken, maar ergert zich aan zijn traagheid van werken, de manier waarop hij met personeel omgaat en de geringe belangstelling voor elkaars privésituatie enz. enz.
Gerben wil dat de samenwerking wordt voortgezet of per direct zijn erfdeel uit het bedrijf hebben. De verwijdering lijkt eerder groter dan kleiner te worden. En Gerben roept: “Waarom heb je dat niet eerder gezegd?”.
Dat voelt voor Marten als een verwijt, terwijl hij meerdere keren zijn worsteling heeft uitgelegd. En vooral ook hoe hij, ook voor moeder, heeft geprobeerd door te zetten. Hij wist niet hoe en wanneer zijn onvrede naar buiten te brengen.
Hoe anders was het geweest als Gerben gezegd had: “Als ik had geweten dat jij er zo mee rond liep, dan hadden we het er eerder over kunnen hebben”. Dan had hij geen beschuldigende vinger naar Marten opgestoken, maar de verbinding gezocht door aan te geven dat hij zelf ook iets had willen doen.
Truke Zeinstra, Agrimediator
