Op wereldschaal vinden tal van conflicten plaats. De uiting van deze conflicten bereikt ons op veel verschillende manieren.
We zien oorlogen tussen landen die zich in volle heftigheid voltrekken. We zien handelsconflicten o.a. door het optrekken van tariefmuren. Er zijn grensconflicten waarbij grondgebieden worden bestreden. Er zijn conflicten die ontstaan omdat waarden en normen van een bevolkingsgroep of land door een andere bevolkingsgroep met voeten worden getreden of zelfs worden bestreden. We kennen oorlogen die heel lang duren, maar ook die waarbij de strijdende partijen snel de strijdbijl weer begraven. Bij veel/alle oorlogen zoeken de strijdende partijen bondgenoten om zich sterker te maken of sterker te wanen. Ook zoeken de strijden partijen een legitimatie bij anderen voor hun (in hun ogen) gerechtvaardigde strijd.
Er zijn conflicten die heel snel oplaaien nadat er een ogenschijnlijk klein voorval zich heeft voorgedaan.
Als ik analyseer hoe de conflicten eruit zien die ik in mijn mediationpraktijk in de afgelopen tientallen jaren heb zien voorbij komen, dan zie ik een opvallend grote parallel met de conflicten “in het groot”.
Wat ik daarnaast opvallend vind is dat de manier waarop conflicten worden beëindigd of bijgelegd, of opnieuw (kunnen) oplaaien ook erg veel overeenkomsten vertonen. Daarbij wil ik vooral aandacht vragen voor de kwaliteit van de oplossing die tussen partijen kan worden overeengekomen na vaak langdurige onderhandelingen. Mijn beeld is dat oplossingen die door partijen worden gekozen nadat er lang en goed over is gepraat en nagedacht het meest bestendig zijn naar de toekomst toe. Ik zou willen zeggen dat de “kwaliteit van de vrede” erg gebaat is bij het (door partijen zelf) goed in beeld brengen wat ze eigenlijk willen, zich kunnen verplaatsen in wat de andere partij beweegt, kunnen zien waar bepaald gedrag uit voortkomt, etc.
Zo bezien vallen mij weinig tot geen verschillen op tussen ruzies in het groot of in het klein.
Of ziet u het anders?
Thijs Tacken
Mediator
