Kortgeleden zag ik een interview waarin het boek ‘Opinitis’ werd besproken Vrij vertaald: ‘epidemie van meningen’.
Het boek stelt dat we leven in een tijd waarin we worden uitgedaagd om overal een mening over te hebben. Gestimuleerd door sociale media en bubbel-vorming.
Het hebben van een mening, wordt gezien als daadkrachtig; laten weten welke kant je op wilt en ergens voor staan. Een vraag stellen of ‘niet weten’ wordt gezien als zwakte.
Het boek onderbouwt dat juist door het uitstellen van een mening en het stellen van vragen je tot een mening komt die beter is. Je weegt meer factoren mee in het oordeel. Het klinkt weinig daadkrachtig, maar de kwaliteit van een oplossing is beter en uiteindelijk sneller dan wanneer je je laat leiden door de eerst impulsen.
‘Opinitis’ zie je terug op grote en kleine schaal. Denk aan de manier waarop de landbouw, de boeren en tuinders, in de media worden neergezet. Veroorzakers van het klimaatprobleem, het stikstofprobleem en het dierenleed. Oplossingen zijn halvering van de veestapel, minder vlees eten, etc. Deze framing wordt op veel plekken klakkeloos overgenomen. Als er geen ruimte ontstaat voor echte verdieping in deze problemen en het aangaan van het gesprek, dan blijven groepen in loopgraven tegenover elkaar staan.
De stelling in het boek dat we ons oordeel beter kunnen uitstellen klinkt misschien niet sexy, maar ik durf de stelling aan dat het uiteindelijk het meest effectief is.
Thijs Tacken
Agrimediator