Het komt vast heel herkenbaar over: u kijkt naar hetzelfde als iemand anders, maar u ziet er iets heel anders in.
Een paar voorbeelden:
- Een wild zwijn; de één ziet er een mooie natuurlijke variant van het varken in, de ander ziet er een ongewenst dier in dat veel schade en overlast veroorzaakt.
- Of: voor de één is een windmolen een mooie oplossing voor het energieprobleem, voor de ander ultieme horizonvervuiling.
- Zo zijn er ontelbare voorbeelden te bedenken.
De meest voorkomende reactie is vervolgens om argumenten naar voren te brengen waarom het zo gezien moet worden als je het zelf ziet. Dit gebeurde ook in de situatie waar ik onlangs bij betrokken raakte. Vader was gestorven en had in zijn testament de woning nagelaten aan de zoon. De zoon vond het eerlijk en redelijk: laat de woning maar taxeren en dat is wat hij er voor moet betalen. Zo heeft vader het gewild. De dochters zagen het anders. De zoon was al bevoordeeld bij de bedrijfsoverdracht, en zou nu wéér een voordeel krijgen. De zoon en dochters hadden al meerdere malen beargumenteerd waarom het zo redelijk was, zoals zíj er tegen aan keken. Ieder raakte ook steeds meer overtuigd van de redelijkheid van de eigen argumenten, maar ze raakten steeds verder verwijderd van een overeenstemming
Dit is wellicht ook herkenbaar maar als het niet werkt om met argumenten te onderbouwen, hoe moet het dan verder?
Er is vervolgens een overleg gepland waarin met goedvinden van partijen alleen geluisterd zou worden naar het verhaal van de ander. Vervolgens ontstond over en weer begrip voor het standpunt van de ander. Begrip dat alleen maar was afgenomen toen ze elkaar bestookten met de best mogelijke argumenten.
De moraal van het verhaal? Het is een feit dat mensen iets anders zien als ze naar het zelfde kijken, maar het is een keuze om te argumenteren, óf om te luisteren.
