Ik had hem aan tafel, een tiener van 15 jaar. Zijn ouders waren al jaren geleden gescheiden. Hij woonde afwisselend bij beiden, totdat het niet meer ging en escaleerde. Hij noemde het de bekende druppel.
Hij liep weg naar het huis van zijn moeder en wilde voorlopig rust. Hij schreef een uitgebreide brief aan zijn vader met het verzoek voor een gezamenlijk gesprek en dat kwam er. Maar wat viel dat tegen; zijn verhaal en de dingen waar hij mee zat, kwamen niet binnen bij vader. Vader vond juist dat hij het slachtoffer was van deze situatie en alle recht had om zo te reageren. Het was zo’n afknapper. Hij zei: ‘Ik moet altijd als eerste sorry zeggen, maar ik kan het niet meer, het voelt niet eerlijk’.
In het daaropvolgende gesprek met vader en moeder bleek dat vader van zijn ouders ook nooit sorry had gehoord. En hij nam het mee zijn eigen huwelijk in en de scherven werden zichtbaar.Zoon hoopt dat er de komende tijd een stuk reflectie ontstaat bij vader. Hij wil zich gezien en gehoord voelen en dat is toch niet teveel gevraagd van een kind?
In mijn eigen gezin heb ik heel wat keer sorry moeten zeggen naar mijn vrouw en kinderen. Dat was niet altijd makkelijk, maar ik heb daar de kracht van ontdekt wanneer je dit eerlijk en oprecht doet. Waar mensen samenwerken en -leven begrijpen we elkaar soms verkeerd, verwoorden we dingen ongelukkig of worden we geleid door onze emoties. Dat hoeft geen probleem te zijn, als het later maar wordt uitgesproken en goed gemaakt.
Zeg eens vaker sorry en luister eerst naar het verhaal van de ander voordat je je eigen verhaal vertelt. Je zult zien dat het je omgeving een stuk aangenamer maakt.
