Vader Jaap en moeder Annie dragen langzaam maar zeker de boerderij over aan hun zoon. Enerzijds zijn zij blij met de bedrijfsopvolging anderzijds maken zij zich zorgen over het wispelturig gedrag van hun zoon. Hij wil maar niet ‘normaal’ doen. Wim zit vol met ideeën, ziet overal kansen, springt van de hak op de tak en maakt klussen niet af. De irritaties nemen toe, vooral tussen vader en zoon en zo zien Jaap en Annie de bedrijfsopvolging niet zitten.
Annie roept hulp in omdat de samenwerking niet loopt. Onder leiding van de mediator wordt er gepraat. Vader Jaap kan zich duidelijk uiten en vindt dat Wim “normaal” moet doen, klussen af moet maken en stopt met ideeën die tot niets leiden. Wim vertelt dat in zijn hoofd is het altijd druk is en dat hij onder behandeling is voor ADHD en medicijnen slikt. De enorme druk die hij door het commentaar van zijn ouders ervaart verergert zijn ADHD-gevoeligheid. Hij vindt zichzelf prima in staat om het bedrijf over te nemen, als hij maar mag zijn wie hij is.
Vader hoort voor het eerst dat zijn zoon medicijnen slikt en zijn best doet om zich aan te passen in het belang van de bedrijfsopvolging. Wim ziet in dat vader zich zorgen maakt, juist omdat hij hem het beste gunt.
Aan het einde van het gesprek wordt afgesproken dat de ouders en Wim samen een afspraak met de therapeut van Wim. Dat blijkt een goede zet. Ze leren wat ADHD-gedrag is, wat het met Wim doet en hoe ze daar het beste mee om kunnen gaan, in het belang van de samenwerking. Deze informatie werpt een nieuw licht op de zaak Zij voelen zich ook schuldig. Hebben ze hem voldoende gesteund? Wim had opener kunnen zijn over de oorzaak van zijn soms wat wispelturige gedrag.
Door de gesprekken met een externe hebben de ouders vertrouwen gekregen in de bedrijfsopvolging door Wim. En Wim… die kan eindelijk ‘normaal’ doen.
