Bij het eerste gesprek zitten we aan de keukentafel; koffie en appelkoek voor ons. “Zelfgebakken?” vraag ik. “Jazeker, de appels komen van onze eigen boom” antwoordt moeder. “Die door Joost is omgezaagd” voegt ze er met een bittere toon aan toe. Joost zit met zijn armen over elkaar en kijkt strak voor zich uit. De toon is gezet.
Ouders zijn afgelopen zomer naar het dorp zijn verhuisd. Joost woont nu op de boerderij met zijn vrouw en zoontje. Over de overname waren geen concrete afspraken gemaakt en ouders hebben hem zijn gang laten gaan. Maar dat hij het zó rigoureus zou aanpakken, dat hadden ze niet verwacht. Zo werden oude koeien, waar vader aan gehecht was, ‘opgeruimd’. En de melkstal, die nog recent gerenoveerd was, werd vervangen door melkrobots. Ook de oude appelboom in de tuin moest er aan geloven. “Zo jammer, want elk jaar maak ik appelmoes en ik bak graag” en ze wijst naar het stuk koek voor zich.
Joost begrijpt niet waarom zijn ouders zich druk maken; nu hij de leiding heeft mag hij toch zeker zelf beslissingen nemen?
Na meerdere gesprekken komt er eindelijk meer begrip van beide kanten. Vader vindt het moeilijk de boerderij los te laten, vooral omdat hij die ooit alleen moest voortzetten na het overlijden van zijn vader. Hij wilde laten zien dat hij het alleen kon. Dat dit nu nog zo’n rol zou spelen, daar was hij zich niet van bewust.
Ook Joost herkent die bewijsdrang, al komt die bij hem voort uit zijn jeugd, toen hij gepest werd op school. En zo blijken er meer onderwerpen te zijn die spelen.
Vorige week hadden we het laatste en afrondende gesprek. Deze keer met zelfgemaakte appeltaart bij de koffie, want er is wat te vieren. De sfeer is een stuk verbeterd, al is het ook nog wel wennen voor iedereen. Er zijn goede afspraken gemaakt en er is zelfs een nieuwe appelboom geplant. En zo praten we nog wat na, totdat moeder lachend roept: “Iemand nog een stuk?”
Mariska Heutinck
Coach en Mediator